İÇ SAVAŞ FERMANINA KARŞI DİRENME HAKKI

Hatırlayalım, 2011 Haziran seçimi öncesinde AKP Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan diyordu ki, “Bazı kitaplar bombadan daha tehlikelidir”.

Aynı yıl Erdoğan’ın taklacı İçişleri Bakanı da “bilimsel ve psikolojik terör” suçundan söz ediyordu; “Üniversitede, partide, dernekte, sivil toplum kuruluşunda, düşünce üretim merkezinde resim yaparak, şiir ve makale yazarak” şeklinde ayrıntılı bir tarifini de vermişti “bilimsel ve psikolojik” terörün.

Bu zihniyetle yönetilen Türkiye’nin cezaevlerinde eline hiç silah almamış on binlerce “terörist” vardır nitekim. Gazeteci Ahmet Şık, en kıdemli teröristtir! Zaten gerek Erdoğan gerekse taklacı bakan, Ahmet Şık’ı hedefleyerek “bilimsel ve psikolojik terör” suçunu tanımlamışlardı. Ahmet Şık o yıl yargıç ve savcı kılıklı Fetullahçılar tarafından tutuklanmıştı; Recep Tayyip Erdoğan o davaların savcısıydı. Ahmet Şık son bir yıldır da OHAL faşizminin tutuklusudur.

***

Yine Tayyip Erdoğan 2014 Esnaf Şurası’nda diyordu ki, “Esnaf ve sanatkar gerektiğinde askerdir, alperendir; gerektiğinde asayişi tesis eden polistir, adaleti sağlayan hâkimdir.”

Bir de Erdoğan’ın emekliye ayrılan üst düzey bir bürokratı uğurlarken söylediği sözlerin haberi yayımlanmıştı gazetelerde. Yalanlanmayan o haberlere göre, Erdoğan bürokrata projelerinden söz etmiş. Bürokrat “Bunların yarısını yapsanız iç savaş çıkar” demiş. Erdoğan da “Çıksın, ezer geçeriz” diye vurgulamış.

İç savaş söylemi iktidar partisinin örgütüne öyle sinmiş ki, 16 Nisan 2017 referandumu öncesinde bir yerel parti yöneticisi örgütüne “referandum oylamasında başarısız olursak iç savaşa hazır olun!” diye talimat vermişti.

Her türden muhalefeti terör torbasına dolduran iktidar şimdi bir adım daha ileri gitti, 696 sayılı kararnameyle “ezip geçeceği”(!) iç savaşa yasal kılıf geçirdi. 15 Temmuz darbe girişimini bahane ederek, “Resmi bir sıfat taşıyıp taşımadıklarına, resmi bir görevi yerine getirip getirmediklerine bakılmaksızın darbe teşebbüsü ve terör eylemleri ile bunların devamı niteliğindeki eylemlerin bastırılması kapsamında hareket eden kişiler” için af getirdi.

İktidar sözcüleri ne kadar demagoji yaparlarsa yapsınlar, bu hükmün hangi niyet ve amaçla kararnameye konduğu açıktır. Esasen kimi partililer sosyal medya mesajlarında bu niyet ve amacı itiraf etmekten kendilerini alamadılar.

Türkiye’yi “Dârü'l-harp” olarak gören iktidarın böyle bir kararnameye niçin ihtiyaç duyduğu sır değildir. Son on yıllık siyaset pratiğinin gösterdiği üzere, gerilim, kutuplaştırma, şiddet, iktidarı sürdürmenin vazgeçilmez şartı haline geldi. 7 Haziran 2015 seçimi ve 16 Nisan referandumu gibi toplumsal muhalefetin bir parça nefes alıp verebildiği durumlarda iktidar güç yitirmektedir. İktidarda kalmaya mahkûm muktedir bunun bilinciyle, kutuplaştırma ve şiddet siyasetini daha ileriye taşıyıp iç savaşa hazırlık kararnamesi çıkarttı. Bu kararname ile girilen yolda muhalif her türlü barışçı eylem terör suçu sayılacak, ne tür bir eylemin darbe ve terörün devamı olduğuna muktedirin emrindeki savcılar ve yargıçlar karar vereceklerdir. AK polisler ve AK silahlı kuvvetlerin yetmediği durumlarda devlet destekli esnaf kılıklı AK milisler sahaya sürülecektir.

***

Epeydir söyleyegeldiğimiz üzere Türkiye’de eskisi gibi bir sınıf veya parti diktatörlüğü değil, tek adam diktatörlüğüdür söz konusu olan. Bugüne değin referandum veya seçim yapılabilmiş olması, Türkiye’nin diktatörlükle değil demokrasiyle yönetildiğini göstermiyor. Seçimlerin dürüst ve adil olup olmaması bir yana, bir daha seçim yapılıp yapılmayacağı, her şeye karşın seçim yapılır da yenilirse muktedirin iktidarı teslim edip etmeyeceği sorusu ciddiyet kazanmıştır. Böyle bir sorunun gündeme girmiş olması bile ülkenin ne denli tehlikeli bir yolda olduğunun göstergesidir.

Seçim yapıldı ve her şeye, her şeye karşın muktedir yenildi diyelim; 696 sayılı kararnameye o hükmün neden eklendiği sorusunun yanıtı işte o zaman daha net anlaşılacaktır. Hatırlayalım, Adolf Hitler’in diktatörlüğe adım attığı referanduma tıpa tıp benzeyen 16 Nisan 2017 referandumu, Yüksek Seçim Kurulu kararıyla muktedir lehine sonuçlandırıldı. Ana muhalefet partisi hileyi meşrulaştıran YSK’yi protesto için sokağa çıkmaya çekindi. CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, protesto için YSK’nin kapısına neden gitmediğini, “Sokaklarda sopalı, hatta silahlı kişilerin olacağına ilişkin çok ciddi duyumlar vardı” diyerek açıkladı.

Özetle muktedir bu kararnamelerle 12 Eylül faşizminin mirasçısı olduğunu bir kere daha gösterdi. OHAL gerekçesiyle temel hak ve özgürlükler 12 Eylül dönemindeki gibi askıdadır. Toplanma, gösteri yürüyüşü ve örgütlenme hakkı kullanılamamaktadır. Ankara’daki insan hakları anıtı bile tutukludur. Üniversiteler, medya ve yargı, 12 Eylül faşizmi dönemindeki kadar baskı altında olmanın ötesinde muktedirin emir erlerine dönüştürüldü. Kişi diktatörlüğüne karşı seçimin kurtuluş olup olmadığı artık tartışmalıdır. OHAL faşizminin 12 Eylül faşizminden tek eksiği, TBMM’nin ve siyasi partilerin açık olmasıdır. Ne var ki, TBMM’nin 12 Eylül dönemindeki Danışma Meclisi’nden bir farkı yoktur.

1930’larda Adolf Hitler Almanya’da kişisel diktatörlüğünü nasıl kurduysa, Türkiye’de de bugün aynı yoldan gidilerek kişi diktatörlüğü tahkim edilmektedir. Bu amaçla, Hitler’in yaptığı gibi iç savaşa hazırlık kararnamesi bile çıkarılmıştır. Muktedirin iç savaş fermanına karşı direnme hakkını kullanmak yurttaşlık ve insanlık görevidir.

TAYYİP ERDOĞAN’IN FİLİSTİN ŞOVU

Ortadoğu’nun vahası Filistin tarih boyunca barış ve huzur görmedi. Üç büyük dinin merkezi olması da Filistin’i barışa, refaha kavuşturmadı. Tersine, Yahudiler, Hıristiyanlar ve Müslümanlar için ''vazgeçilmeyecek kutsal topraklar'' olması, Filistin’de daha fazla kan ve gözyaşı akmasına yol açtı.

Filistin yine kanıyor, yine gözyaşıyla ıslanıyor. Filistin’in güncel trajedisi, 100 yıl önce Sykes-Picot Anlaşması (1916) ve bu anlaşmanın devamı niteliğindeki 1917 tarihli Balfour Bildirisi ile başladı. Balfour Bildirisi ile Filistin’in Yahudi yurdu yapılmasını kararlaştıran İngiliz emperyalizmi 1918 yılında Filistin’i işgal etti. Dünyanın dört bir yanından teşvik edilen Yahudi göçü ile1948’de Filistin toprakları üzerinde İsrail Devleti kuruldu. İngiliz işgali İsrail işgaliyle ikame edildi; İsrail, Batı emperyalizminin bölgedeki koçbaşı rolünü üstlendi.

Kurulduğu tarihten itibaren parça parça Filistin topraklarını ilhak eden, Filistin halkının bağımsız devlet kurma hakkını yadsıyan İsrail, 1980 yılında Kudüs’ü başkent ilan etti. Ancak ABD, Rusya gibi bölge dengelerini gözeten belli başlı devletler İsrail’in bu kararını tanımadılar.

***

Küresel emperyalizmin patronu ABD aradan kırk yıla yakın zaman geçtikten sonra Kudüs’ü İsrail’in başkenti olarak tanımayı kararlaştırdı. Filistin halkı karara tepkili; ırkçı faşist bir çete tarafından yönetilen İsrail terör estiriyor, kan döküyor, acımasızca öldürüyor…

Bölgenin bir kez daha kan ve gözyaşına boğulması, AKP Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan için deyim yerindeyse “Allah’ın lütfu” oldu. Müslüman coğrafyanın omurgası Arap ülkeleri ciddi bir tepki vermezken, Erdoğan mezhepçi refleksiyle aklına ilk geleni yaptı ve İslam dünyasının liderliğine soyundu; dönem başkanı sıfatıyla İslam İşbirliği Teşkilatı’nı olağanüstü toplantıya çağırdı.

İslam ülkeleri liderlerinin toplantısında yayımlanan bildiri, alındığı söylenen kararlar ne olursa olsun, Filistin’in yarasına merhem olmaz. Trump’ın Kudüs’ü İsrail’in başkenti olarak tanıma kararına karşı Erdoğan ve dindaşları Doğu Kudüs’ü Filistin’in başkenti olarak tanıyamadılar. İstanbul’da yayımladıkları ortak bildiride, Doğu Kudüs’ü Filistin’in başkenti olarak tanımak yerine dünya ülkelerini bu yönde karar almaya çağırmakla yetindiler. AKP Genel Başkanı Erdoğan’ın Filistin şovu şimdi de BM çatısı altında sürüyor.

***

Erdoğan ve İslam coğrafyasındaki yol arkadaşları şov yapmanın ötesinde karşı kararlı şekilde Filistin’e sahip çıkmazlar. Çünkü samimiyetle sarıldıkları bir Filistin sorunları hiçbir zaman olmadı. Arap egemen sınıflarının çıkarları emperyalist devletlerin bölgesel hedefleriyle uyumludur. Bu uyum ve ittifakta bağımsız demokratik laik Filistin devleti seçeneğine yer yoktur. Çünkü bağımsız demokratik laik Filistin devleti, Arap dünyasındaki şeyhliklerin krallıkların sonunu getirecek yolda ilk adımı oluşturur. Zaten Filistin halkı ne çekiyorsa bu demokratik potansiyelinden çekiyor!

Erdoğan ve İslam coğrafyasındaki dindaşları hiçbir zaman samimiyetle Filistin halkının yanında olmadılar. Tersine, yüzü sola dönük, nispeten antiemperyalist, seküler Filistin hareketlerini emperyalizm işbirlikçisi iktidarları için tehlike olarak gördüler. Kendi halklarına kötü örnek olmasın diye seküler Filistin hareketlerini zayıflatmak için Filistin’de İslamcı hareketleri teşvik ettiler. Bunun sonucu olarak Filistin direnişi bölündü, İsrail zulmüne direnme gücü azaldı. Erdoğan ve dindaşları Filistin’de ancak siyasal İslamcı hareket güçlendikten sonra Filistin’e sahip çıkar göründüler.

Erdoğan ve dindaşlarından şovun ötesinde, Filistin halkına el uzatmaları beklenemez. Çok yakın tarihte yaşananlar ortadadır. Üzerinden çok zaman geçmedi; İsrail’in 2014 yılındaki Gazze saldırısında belli başlı Arap ülkeleri neredeyse İsrail ile aynı safta durdular.

Filistin’in en yakın destekçileri İran, Irak, Suriye ve Libya idi. Erdoğan ve dindaşları, Hıristiyan Batı emperyalistleriyle birlikte Irak, Suriye ve Libya’nın üstüne çullandılar. Milyonlarca Müslüman, Erdoğan ve dindaşlarının taşeron politikalarına kurban gitti, milyonlarcası da yerinden yurdundan oldu. Bugün bile Batı emperyalistleri İran’a çullanmaya kalksalar, yanlarında Erdoğan ve mezhep arkadaşlarını bulurlar.

Erdoğan’ın 2009 yılında Davos’taki “One Minute” çıkışı ve 2010 yılında Mavi Marmara yolculuğu da Filistin halkıyla samimi dayanışma ve destek değil, yeni Osmanlıcı dış politika şovuydu. Mavi Marmara’nın dokuz aktivisti ırkçı faşist İsrail devletince öldürüldü, aktivistler öldükleriyle kaldılar. Sonrasında Erdoğan iktidarı İsrail’le anlaştı, kana bulanan yolculuk, 20 milyon dolar tazminatla tatlıya bağlandı. Mavi Marmara gemisinde şov amacıyla yer ayırtan AKP’li 15 milletvekilinin son dakikada yolculuktan vazgeçmeleri hiç sorgulanmadı.

***

Tarihin koridorunda biraz daha geriye gidildiğinde, ırkçısıyla milliyetçisiyle, dincisiyle muhafazakârıyla, liberaliyle faşistiyle Türkiye sağcılarının Filistin davasına samimiyetle sarılmak şöyle dursun, canı pahasına Filistin için savaşan Türkiye solcularına düşmanlık ettikleri görülür. Türkiye solcuları en zayıf oldukları dönemde bile Filistin halkının yanında oldular, en yiğit militanlarını Filistin halkının kurtuluş mücadelesine yolladılar. Emekçi enternasyonalizmi dayanışmasıyla Filistin’e gidenler arasında Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan da vardı. Buna karşılık Türkiye sağcıları, devletten aldıkları destekle solculara saldırdılar, Amerikan donanmasını kıble belleyip namaza durdular. İki devrimcinin katledildiği Kanlı Pazar gününde (1969) Amerikan donanmasını protesto için toplanan solculara saldıranlar, dini bütün Türkiye sağcılarıydı ki içlerinden bir “Kahraman” bugün TBMM Başkanı’dır.

Sözün kısası, ABD Başkanı Trump iç siyasetteki sıkışıklığını aşmak, bir seçim vaadini yerine getirmiş olmak için Kudüs’ü İsrail’in başkenti ilan ederken, esas olarak başta Suudi Arabistan olmak üzere Sünni Arap devletlerinin ve siyasal İslamcı hareketlerin işbirlikçi karakterine güvendi.

Ortadoğu ve Filistin 100 yıldır cehennem ateşiyle kavruluyorsa, en büyük günah, İhvan’ıyla, El Kaide’siyle, IŞİD’iyle, Vahhabi’siyle, ılımlı ve olumlu İslam’ıyla, nihayet AKP’siyle, emperyalizm işbirlikçisi, sol ve seküler laik hareketlere düşman siyasal İslam’a aittir.

Ortadoğu ve İslam coğrafyası ancak ve ancak, siyasal İslam’dan arınıp sol ve seküler laik aydınlanma ile kurtuluşa, barışa ve huzura kavuşabilir. Gerisi boş laftır.

DELİLSİZ HÜKÜMLERLE ASILANLAR

Türkiye’de idam cezası bin yılın başında kaldırıldı ama ne ki, ne zaman burjuva siyaseti çıkmaza girse, siyaset bezirgânları ağız dalaşına girip birbirlerine idam ipi armağan ederler.

2010 Anayasa değişikliği referandumunu açış kampanyasında 12 Eylül faşistlerinin idam ettikleri Erdal Eren ile Mustafa Pehlivanoğlu’nun son mektuplarını kürsüden okurken hem ağlayan hem ağlatan Recep Tayyip Erdoğan her fırsatta idam için anayasa değişikliği çağrısında bulunuyor. Adı anılmaya değmez yardımcısı kürsüden ip atıyor. ‘Kim daha iyi asar’ polemiğinde siyasetçiler birbirlerine ip uzatırken, idamların geride bıraktığı acılar da tazeleniyor.

Teğmen Ömer Yazgan ve arkadaşlarını rüşvetçi hâkimin kararıyla asmışlardı.

Erdal Eren’i yaş küçüklüğünü dikkate almadan asan katiller Veysel’i delilsiz asmakla kalmayıp, cenazesini bile ailesinden sakladılar; hâlâ da saklıyorlar.

* * *

Veysel Güney’in delilsiz idam edildiğini, hazırlık soruşturmasını yürüten 12 Eylül dönemi savcılarından Mete Göktürk söylüyor.

Mete Göktürk, sonradan “Türkiye’de yargı bağımsız değildir” dediği için yargılanıp beraat eden savcı. Emekli olunca anılarını topladığı kitabın kapağında “Adaleti Gördünüz mü?” diye soruyor. Arada, Veysel’in delilsiz asıldığını da anlatıyor.

Veysel Güney, 1980 yılının son günlerinde Gaziantep’te Dev-Yol’a karşı gerçekleştirilen operasyonda yakalanır.

Hayri Argav’ın yazdığına[1] göre, operasyon kapsamında basılan evden Dev-Yol militanı Ali İhsan Özer ile operasyon timinden Üsteğmen Şahin Akkaya’nın cenazeleri çıkar.

Şahin Akkaya, çevresinde sosyal demokrat olarak bilinen bir asker; Ali İhsan Özer ise Eczacılık Fakültesi’nde askeri öğrenciyken, sosyalist fikirleri nedeniyle okuldan ve ordudan çıkarılmış. Yaşam çizgileri Gaziantep’teki evde kesişir. Evin giriş tarafındaki odada kalan Ali İhsan Özer kurşun yağmuru altında ölür, Üsteğmen Şahin Akkaya da vurularak can verir. Arka odadaki Veysel Güney ise pencereden apartman boşluğuna atlar. Bir komşunun ihbar etmesi üzerine namlular apartman boşluğuna ölüm kusar. Veysel sırtından yaralı olarak yakalanır; öldürülmek üzere kentin dışına götürülür; operasyon timindeki bir kişinin karşı çıkması üzerine öldürülmez, işkenceyle sorgulanır. Genel operasyon kapsamında yakalanmasına karşın toplu davadan ayrılarak tek başına yargılanır ve iki ay süren yargılamada idama mahkum edilir. 10 Haziran 1981 günü Veysel, darağacında sehpayı kendisi tekmeler.

Savcı Mete Göktürk de anlatıyor ki, “İdam sehpasına çıkarken Che Guevara'nın ünlü 'Ölüm hoş geldi, safa geldi' dizelerini bağıra bağıra okuyordu. O ölüme giderken yanında avukatı dahil hiç kimse yoktu. Ona yabancı olmayan tek şey kendi sesiydi. Ayağının altındaki sandalyeyi, slogan atarak kendisi itti.”

Argav’ın Veysel’in arkadaşlarından naklettiğine göre, Üsteğmen Şahin Akkaya muhtemelen operasyon timinin rasgele ateşi sırasında kazaen vurulmuştur.

Operasyon sonrasında soruşturmayı yürüten Savcı Mete Göktürk de diyor ki, “Güvenlik güçleri tarafından eve yapılan operasyonda, biraz aceleci davranılması nedeniyle çatışma çıkmıştı. Bir militan ölmüş, bir teğmen şehit düşmüştü. Çatışmanın yaşandığı apartmanın havalandırma boşluğundan kaçmaya çalışırken yakalanan ve görevlilerce feci şekilde dövülerek ağır şekilde yaralanan Veysel Güney'in hastanede ilk ifadesini ben aldım. Hazırlık soruşturmasını ben yaptım. Çatışmada, Güney'in silah kullandığına ilişkin bir kanıt elde edememiştik. Benim ilk tespitlerimle mahkeme kararında varılan sonuç örtüşmüyordu. O günlerde yaşanan ortamın olağandışılığı da göz önüne alındığında, yargılamanın tarafsız ve adil yapılmamış olacağına ilişkin kuşku duyuyordum.”

Yani sonuçta, yargılamanın tarafsız ve adil olup olmadığı bir yana, Veysel’i delilsiz astılar. Delilsiz asmakla kalmayıp, cenazesini ailesine vermediler, gömdükleri yeri bile söylemediler.

Ailesi ve arkadaşları, mezarlıklarda Veysel’i aramayı sürdürüyorlar.

Veysel’i delilsiz asmak, bir de cenazesini saklamak, en hafif deyişle faşist gaddarlığın ta kendisiydi. Delil bulup asmak da aynı kapıya çıkardı. Çünkü, işlenen suç ne olursa olsun, idam, suça verilen ceza değil, devlet eliyle tasarlanarak işlenen cinayettir.

* * *

Erdal Eren’i de delilsiz astılar

Devir “our boys” devriydi; “Asmayıp da besleyelim mi?” gaddarlığıyla taammüden nice cinayetler işlendi, idama giden yolda nice zalimlikler sergilendi.

Erdal Eren de delilsiz asılanlardandı. Erdal Eren hakkındaki idam kararı, Askeri Yargıtay 3’üncü Dairesi tarafından, 12 Eylül darbesinden önce iki kez esastan bozuldu. Ne ki, darbeden sonra Askeri Yargıtay Daireler Kurulu idam kararını onadı ve Erdal Eren de delilsiz asıldı. Üstelik yaşı tutmuyordu. Darbeden önce idam kararını esastan bozan Askeri Yargıtay 3’üncü Dairesi’nin üyelerinden Ahmet Turan yıllar sonra, tıpkı Mete Göktürk gibi, delilsiz idamdan söz etmişti:

 “Erdal Eren’le ilgili idam kararında adli hata olduğu inancındayım. Dosyada eri Erdal Eren’in öldürdüğüne ilişkin yeterli delil yoktu. Biz Üçüncü Daire olarak idam kararını bu gerekçeyle bozduk. Yeterli delilin olmamasına rağmen, Başsavcılık itirazı, günün şartları gibi konulara girmek istemiyorum, çünkü politiktir.”[2]

Rüşvetçi hâkimin kararıyla astılar

“Asmayıp da besleyelim mi?” gaddarlığıyla niceleri kıstırıldıkları evlerde sağ yakalamak yerine delilsiz katledildi, niceleri göstermelik yargılamalarla delilsiz asıldı.

Teğmen Ömer Yazgan ve arkadaşları Mehmet Kanbur, Erdoğan Yazgan ve Ramazan Yukarıgöz ise rüşvetin gölgesinde asıldılar.

Kendisini zorunlu hissettiği bir tercihte bulunarak üniformasını bizzat çıkartıp sosyalist harekete katılan Teğmen Ömer Yazgan ve üç arkadaşı, 1981 yılı Ocak ayında Sakarya’nın Akyazı İlçesi’ndeki çatışmada yakalandıktan sonra anayasal düzeni zorla değiştirmeye teşebbüs suçlamasıyla idam cezasına çarptırıldılar.

Suçun ve cezanın şahsiliği ilkesine karşın, Gölcük Donanma ve Sıkıyönetim Askeri Mahkemesi, olay yerinde kimin hangi fiili işlediğini tefrik etmeye gerek duymadan topyekûn idama kalem kırdı.

Kararı veren yargıçlardan Askeri Hâkim Yüzbaşı Eyüp Menteş, başka bir davada idam cezası vermemek için sanık yakınlarından rüşvet almak suçundan hüküm giydi. Yargıcın hüküm giymesi, Ömer Yazgan ve arkadaşlarının davasının da yeniden görülmesini gerektiriyordu. Buna ilişkin başvuru yıldırım telgrafla 27 Ocak 1983 günü Askeri Yargıtay’a iletildi. Yıldırım telgraf, Milli Savunma Bakanlığı koridorlarında kayıplara karıştı. Ertesi gün toplanan Milli Güvenlik Konseyi, idamın infazını kararlaştırdı. Ömer Yazgan, Erdoğan Yazgan, Ramazan Yukarıgöz ve Mehmet Kambur, rüşvetin gölgesi düşen darağacında sehpayı kendileri tekmelediler. 28 Ocak, Ömer’in doğum günüydü aynı zamanda.

Teğmen Ömer Yazgan, 1982 Aralık ayında işkenceci zebanilerin “Ordu içindeki arkadaşların hakkında ifade ver, idam cezanı bozduralım” teklifini hakaret saymıştı. Bu kirli pazarlığın ardından sadece bir ay sonra doğum gününde astılar Ömer’i. Bütün devrimciler gibi Ömer de yiğitçe karşıladı ölümü. İdamından 10 dakika önce kelepçeli elleriyle yazdığı mektup 24 yıl sonra ailesine verildi. Ömer ailesine veda mesajında, “Halkımızın yazgısı bu değil. Çok evladını kaybetti. Ama bir gün kazanmayı da öğrenecek. Halkımızın mücadelesi haklıdır, meşrudur. Meşru olmayan, bu zorbaca düzeni sürdürmekten yana olan katillerdir.” diyordu.

Ömer’in mektubu tam 24 yıl sonra ailesine ulaşabildi.

* * *

Onca delile karşın asmadılar

Rüşvetin gölgesinde astılar, delilsiz astılar, İbrahim Çiftçi’yi ise onca delile karşın asmadılar.

İbrahim Çiftçi, kontrgerillanın peşine düşen Savcı Doğan Öz’ü 1978 yılında öldürmekten yakalandı, soruşturma savcılarına verdiği ifadede suçunu itiraf etti. Çiftçi’nin avukatı yargılama boyunca müvekkilinin “normal” vatandaş olmadığını dile getirdi ve Milli Savunma Bakanlığı’ndaki dosyaların celbini istedi. Yedi yıl süren yargılamada Ankara Sıkıyönetim 1 No’lu Askeri Mahkemesi, dört kez oybirliği ile ölüm cezasına hükmetti. Askeri Yargıtay her seferinde “eksik soruşturma”dan kararları bozdu. Dördüncü idam kararı Askeri Yargıtay Daireler Kurulu tarafından bu kez “esas”tan bozulunca,  mahkeme, “Sanık İbrahim Çiftçi’nin... Doğan Öz’ü taammüden öldürdüğü mahkememizce sabit görülmüş, ancak Askeri Yargıtay Daireler Kurulu kararları mahkememizi bağlayıcı nitelikte bulunduğundan, sanık İbrahim Çiftçi hakkındaki 7/8 lik oyçokluğuna dayanan bozma ilamına uyularak sırf bu hukuki zorunluluk nedeniyle sanık İbrahim Çiftçi’nin beraatine...” karar vermek zorunda kaldı.

Suçu sabit görülmesine karşın asılmayan İbrahim Çiftçi cezaevinden çıkar çıkmaz öğretmen yardımlaşma sandığı İLKSAN’a müdür tayin edildi, sonra patron oldu, bir süre TBMM’nin kömür ihtiyacını karşıladı. Çiftçi, 1997 yılında Devlet Bahçeli’nin karşısında MHP genel başkan adayı idi.

* * *

Neden astılar?

“Önceden en inceden inceye tasarlanan cinayet idamdır. Hiçbir caninin eylemi, ne kadar ince hesapla hazırlanmış olursa olsun, bununla kıyaslanamaz. Çünkü, kıyaslanabilmesi için kurbanına kendisini öldüreceği günü önceden haber vermiş ve o andan itibaren kurbanını aylarca kendi merhametine terk etmiş bir caniye ölüm cezasının uygulanması gerekirdi. Böylesi bir canavara özel yaşamda rastlanmaz.” (Albert Camus)

Özel yaşamda rastlanmayacak “canavar” kamusal alanda çok sık görüldü. “Asmayıp da besleyelim mi?” canavarlığıyla nice cinayetler işlendi, nice gaddarlıklar sergilendi.

Kimilerinin idam hükmü mahkeme kararı olmadan sorgu merkezlerinde infaz edildi. Sorgu merkezlerinden sağ çıkanlardan kimilerini delilsiz astılar, rüşvetçi hâkimin kararıyla astılar, asmaya götürürken bile işkence ettiler; savcının katilini ise onca delile karşın asmadılar.

Doğru olan, asmayıp, işlenen suç ne olursa olsun beslemekti. İkinci Dünya Savaşı’nın baş suçlularından Rudolf Hess, cezaevinde intihar edene kadar 42 yıl Alman devletince beslendi, “Niye asmayıp besliyoruz?” diye sorulmadı.

Ama İkinci Dünya Savaşı’ndan 40 yıl sonra bile Türkiye’de delilli-delilsiz astılar. Çünkü, devir “our boys” devriydi.

ABD yöneticileri 12 Eylül darbecisi generallere ‘our boys’ diyorlardı. Amerikan Merkezi Haberalma Örgütü CIA’nın Türkiye İstasyon Şefi Paul Henze, darbeyi dönemin ABD Başkanı Carter’a “Our boys did it!” (Bizim çocuklar başardı!) diyerek haber vermişti.

Türkiye’deki sermaye düzenini koruma görevinde nöbet sırası ‘bizim çocuklar’ daydı. Ekmeğini yedikleri halkın değil, sermayenin ve ABD’nin ‘çocukları’ idiler. “Sosyal uyanışın ekonomik gelişmeyi aşmasını” önlemek, aştıysa bastırmakla görevliydiler.

‘Our boys’un başarması gerekiyordu. Netekim başardılar!

Darbe öncesinde ulusal gelirin dağılımı yüzde 31 tarım, yüzde 33 ücret ve maaşlar, yüzde 36 kâr-faiz-rant şeklindeydi. ‘Our boys’ devrinde  kâr-faiz-rant geliri yüzde 70’e yükseldi, ücret ve maaşların payı yüzde 14’e geriledi.  Kâr-faiz-rant sahiplerinin sözcüsü Türkiye İşveren Sendikaları Konfederasyonu Başkanı Halit Narin, ‘our boys’a şükranını, “20 yıldır işçiler güldü biz ağladık, şimdi gülme sırası bizde” sözleriyle dile getirdi.

Gülen, rahatlayan sadece Türkiye’nin sermayedarları olmadı, emperyalist sermayedarlar da rahatladı. ABD Başkanı Carter da, sonraki bir tarihte Türkiye’yi ziyaretinde darbecilere şükranını, “12 Eylül harekâtından önce Türkiye’nin durumu savunma açısından tehlike arz ediyordu. Afganistan’ın işgal edilmesi ve İran’daki monarşinin devrilmesinden sonra Türkiye’deki bu istikrar harekâtı içimizi ferahlatmıştır.” sözleriyle dile getirdi.[3]

Amaç, sermaye devletine karşı boynu kıldan ince, ekmek, özgürlük ve bağımsızlık talep etmeyen bir halk yaratmaktı. Başarmanın biricik yöntemi, toplumu terörize etmekti.

Parlamentoyu, sendikaları, dernekleri kapatarak, 650 bin kişiyi işkenceden geçirerek, 171 kişiyi işkenceli sorgularda öldürerek, 7 bin kişi hakkında idam cezası isteyerek, 50 kişiyi delilli-delilsiz asarak, 30 bin kamu görevlisini işten atarak, 14 bin kişiyi vatandaşlıktan atarak, film ve kitapları yakarak, medyayı sermayenin tam denetimine ve mülkiyetine sokarak başardılar; yerli-yabancı sermayenin şükranını sonuna kadar hak ettiler.

Türkiye, militarist faşizmin ve ‘our boys’un giydirdiği Türk-İslam sentezinin deli gömleğiyle uygarlık yarışında geriledikçe geriledi. 1963 yılında İspanya Franco faşizminin pençesindeyken, kişi başına düşen ulusal gelir 300 dolar idi; aynı yıl Türkiye’de de kişi başına ulusal gelir 300 dolar idi.

Franco 1975 yılında ölünce İspanya sırtındaki deli gömleğini yırtıp attı; Türkiye sırtındaki deli gömleğinin patlayan dikişlerini 1980 yılında tamir etti.

Bugün İspanya’da kişi başına ulusal gelir 35 bin dolar, Türkiye’de 10 bin dolar kadar.

Türkiye hâlâ sırtında deli gömleğiyle dolaşıyor.

---

[1] Hayri Argav, O Şafağın Atlıları, Belge Yayınları, İstanbul 1997.

[2] Aktaran Argav, age.

[3] Cumhuriyet, 21 Temmuz 1985.